Verwachtingen

(Om een 'volger' te worden kun je op de knop hiernaast drukken en met je hotmail bij het Googleaccount, of via Twitter of Yahoo inloggen. Via je mail krijg je dan een berichtje als ik iets geschreven heb. Je kunt ook, zonder dat je volger bent, een berichtje achterlaten.)

_________________________________________________________________________________

Naar aanleiding van een verjaardagsfeestje dat ik organiseerde en waarbij op het laatst bleek dat bijna niemand kon komen, voelde ik zoveel verdriet en woede dat ik besefte dat dit iets over mij zei en dat ik hier naar moest kijken. 

Na enige weerstanden van mijn Ego doorbroken te hebben, zag ik ineens klaar helder dat ik op het terrein van afspraken maken voor bezoekjes, verjaardagen en andere sociale aangelegenheden, nog heel erg in mijn Ego zat. Ik was mij daar niet eens van bewust! 

Voor iemand die een boek over het Ego heeft geschreven, toch even pijnlijk om te onderkennen. Het is duidelijk dat ook hier sprake was van enige beroepsdeformatie, ook wel blinde vlekken genoemd.

Enfin, ik zag ineens hoe ik mij op het gebied van sociale contacten nog altijd in allerlei bochten wring om voor iedereen klaar te kunnen staan. Ik zorgde dat ik op vrijwel iedere verjaardag en afspraak aanwezig was en negeerde de stress en de uitputting die zich vaak van mij meester maakten. 

Mijn Ego wilde dat ik overal zou zijn. Allerlei redenen vlogen door mijn hoofd: "ik vind het zelf ook fijn als mensen komen op een verjaardag' 'ik wil ze graag te vriend houden', 'dan krijg ik gezeur over de reden van afzeggen' en 'het is toch familie, dus dan moet je wel'.
Echter de reden 'anders denken zij dat ik hen niet belangrijk vindt' was eerlijk gezegd wel de belangrijkste gedachte om iedere keer in de houding te springen.

Maar onder deze oppervlakkige gedachten lag de angst dat men mij niet meer een goede vriendin zou vinden  en dat zou kunnen betekenen dat zij dan weg lopen uit mijn leven. 

Waarmee ik weer uitkom bij de basis van mijn boek: het inzicht dat ons Ego zó bang is om alleen te staan dat hij er álles voor over heeft om zich te verbinden aan andere mensen.
De een mens doet dit door zich bij een groep aan te sluiten en de ander doet dit door lief te doen, om lief gevonden te worden. Er zijn ook mensen die zich bij voorbaat al afsluiten van de rest omdat zij onbewust het idee hebben dat zij dan in ieder geval niet afgewezen kunnen worden.
Voor alle duidelijkheid...dit zijn meestal grotendeels onbewuste processen!

Je kunt alleen maar uit die processen komen door bewustwording en keuze.
De keuze om vanuit je Hart (intuïtie) te gaan leven en werkelijk te voelen wat goed is voor jóu.....

Ik ontdekte dat ik dus niet zozeer teleurgesteld in en boos op de mensen om mij heen was maar in mijzelf!  Wat pijnlijk om te zien hoezeer ik mijzelf tekort had gedaan door zo rond te rennen vanuit angst. Angst voor afwijzing, angst om niet gezien te worden en dat terwijl ik mijn Ego toch zo goed al ken.

Het was ook even slikken dat ik al zo lang bezig ben met het ontdekken van mijn Ego en op dit stuk toch nog de plank missloeg!

Maar mijn lieve vrienden, die overigens echt ook plausibele redenen hadden om af te zeggen, hebben mij onbewust weer even met de beide benen op de grond gezet. Ik heb weer een wijze les geleerd, met dank aan het Universum die de tekens overduidelijk op ons pad strooit, zelfs als je ze liever niet ziet :)

Ik zal waarschijnlijk vanaf nu veel vaker nee zeggen tegen voorstellen, ik zal vanaf nu waarschijnlijk ook minder vaak op alle verjaardagen verschijnen, ik zal minder sociaal zijn en mij meer terug trekken dan mensen van mij gewend zijn.

Niet vanuit (Ego) wraak maar omdat ik beter naar mijzelf ga luisteren. Als ik voel dat ik zin heb dan kom ik, als ik geen zin heb dan kom ik niet... zo simpel. Familie of vrienden, ik maak er geen onderscheid meer in.

Als ik dingen tegen mijn zin in doe voel ik dat onmiddellijk. Ik voel weerstand en voel mij dan gestrest.
Dat geldt voor iedereen! 

We hebben eigenlijk maar één persoon in ons leven waarmee we tot onze dood het mee moeten doen en dat is onszelf. Voor die persoon moeten we het eerst goed zorgen en dan pas kan er ruimte zijn voor anderen.

Vanaf nu zal ik een afzegging, van wie dan ook, niet meer persoonlijk opvatten. Ik vat het dan op als een teken dat de ander goed voor zichzelf zorgt en daar kan ik alleen maar heel blij om zijn.
Hoe beter wij voor onszelf zorgen, hoe beter wij voor elkaar zijn als we wél tijd maken en nemen.
Die tijd zal dan echte quality time zijn, omdat we er dan allebei echt zin in hebben en er met volle energie en met een hart vol liefde zitten.

Liefs Yvette

Jaloezie

Ik beëindig hierbij mijn Ego-weekje. Een weekje ongebreideld genieten van mijn onverwachte succes in de vorm van het contract bij de uitgever.

Het was wel een bijzondere week met gevoelens die van het ene uiterste naar het andere uiterste gingen.
Vrienden die net zo uit hun dak gingen als ik, dochters die het huis versierden en een super trotse man die niet op hield met glimlachen. Een week waarin ik mijn eigen Ego in al zijn vormen weer heftig tegen kwam. Trots op mijn prestatie ging mijn Ego helemaal los met rondbazuinen...al mijn vrienden, familie en kennissen werden gemaild met het nieuws dat het eindelijk zover was. Maar onmiddellijk kwam ook de bekende angsten dat mensen dit helemaal niet willen weten en mij overdreven zouden vinden omhoog. De bekende worsteling tussen gezien willen worden maar niet afgewezen willen worden. Dat gevoel kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Het had te maken met reacties van mensen om mij heen.

De scheidslijn is erg dun tussen de mens die even uitbundig ongestoord blij en euforisch is en die simpelweg geniet van een mooie prestatie en de andere mens die zichzelf tegenkomt binnen dat gevoel en zich jaloers voelt. Jaloezie kwam in allerlei vormen. Hele lieve vormen, waarin mensen het uitspraken en bespreekbaar maakten. En de moeizame vormen waarin de jaloezie gevoelt wordt door de manier waarop een dierbaar persoon ineens helemaal niet of heel mat reageert op het nieuws. Deze laatste vorm is vooral heel moeizaam omdat, als het gevoel niet uitgesproken wordt, jaloezie blijft hangen. En jaloezie is een van de zwaarste energie vormen die tussen ons mensen kan hangen. Bijna dodelijker dan woede. Jaloezie kan veel kapot maken.

Wat zo jammer is omdat jaloezie op zich helemaal niet erg is. Heel begrijpelijk zelfs. Jaloezie heeft ook niets met de ander te maken maar alles met degene die jaloers is. Het Ego van de jaloerse mens ziet de ander persoon iets doen wat hij ook wil. Of dat nu gaat om het schrijven van een boek, het hebben van een relatie, een boot of een goede baan, het komt altijd op hetzelfde neer: die ander maakt een droom waar die jijzelf ook hebt.
Ik ken het gevoel ook heel goed. Ook mijn Ego was af en toe heel jaloers op mensen en is dat nog wel eens. Maar omdat ik het gevoel herken en ook weet wat er achter zit, kijk ik gelijk naar mijzelf. Ik zoek uit wat is het waardoor ik geraakt werd en dat probeer ik dan om te zetten naar inspiratie. Inspiratie om mijn eigen dromen te verwezenlijken.

En dat is ook gelijk de oplossing. Zet je jaloerse gevoelens om door ze bespreekbaar te maken met de persoon waarop je jaloers bent. Onderzoek wat het precies is dat jou raakte. En dan kun je je juist door die ander laten inspireren om je eigen dromen te verwezenlijken. Als je ook altijd droomde om een boek te schrijven, doe het dan. Als je droomde om rijk te worden, ga er alles aan doen om dit te verkrijgen, werk, studeer en netwerk. Als je wilt schilderen en die schilderijen ook wilt verkopen, richt een ruimte in, ga schilderen en zorg dat je ergens gaat exposeren. Trek je niets aan van wat anderen zeggen, want ook zij zijn weer bang dat jij jouw dromen waar maakt!
Ga je eigen pad en volg je Hart....

Liefs, Yvette

het wel en (vooral) wee van een schrijver...

Je dromen durven volgen.....

Tja, daar zit je dan achter je laptop. Is er zomaar een uitgever die je boek uit wil geven en worden dromen zomaar ineens waar.

Niet dat een boek schrijven mijn droom was, integendeel, ik vond zelf nooit dat ik goed kon schrijven, hoewel ik het al mijn hele leven deed. Maar ik gebruikte het schrijven om mijn gedachten op de rit te krijgen.
Vanaf het moment dat de computer en het mailen in mijn leven kwam, ging ik helemaal los. Ik schreef vele, soms onfatsoenlijk lange, mails aan mijn vriendinnen. Ik vond het vooral geweldig als een vriendin om raad vroeg. Dan kon ik helemaal los. Ik schreef bladzijden vol met allerlei gedachtenspinsels.  Of de vriendinnen het allemaal nog zo goed begrepen was de vraag, maar het gaf mij een fijne aanleiding om op papier te peinzen en ook nog antwoord te krijgen.

Die mails zijn ergens de aanleiding tot mijn boek geworden.
Eén vriendin las mijn mails altijd met veel plezier, hoe lang deze ook waren. En zij riep keer op keer: "jij moet een boek schrijven", zij plantte het zaadje eigenlijk.
Het zaadje bleef echter nog lang in de donkere grond. Doordat ik het geen water gaf met positieve gedachten, kon het niet groeien. Doordat ik er alleen maar modder opgooide, doordrenkt van overtuigingen dat schrijven niet voor mij was weggelegd, verstikte ik het zaadje bijna.

Een vreselijk verdrietige ruzie met een andere vriendin zorgde ervoor dat ik al mijn gevoelens weer aan het papier toevertrouwde. Eerst nog vanuit de woede op haar gericht, maar langzamerhand werden het verhalen die aan mijzelf gericht waren. De zoektocht in mijzelf was begonnen, nog ongestructureerd maar wel super boeiend en volkomen onwetend waar deze heen zou leiden.

De doorbraak vond plaats midden op een Italiaanse camping. Omringd door hemelschreiend muziek-geweld van twee entertainment-groepen, wist ik ineens waarover ik wilde schrijven:
ons Ego!
Vraag mij niet waarom het op dat moment ineens duidelijk was maar het zorgde voor kippenvel. Het was een doorbraak, en vanaf dat moment waren de sluizen open. Het duurde weliswaar nog ruim 2 jaar voor het hele boek echt af was maar ik had geen last van een writersblock.

Ik heb mijzelf op ieder gebied onderzocht en kwam emoties en overtuigingen van mijzelf tegen die ik nooit had kunnen dromen. Wat bleek ik een lelijke negatieve gedachten over mijzelf te hebben. Wat was ik mijzelf vaak aan het kleineren, pijnigen en opfokken. Wat had ik weinig positieve gedachten over mijzelf. Het was echt schrikken toen ik dit ontdekte.
Het leidde uiteindelijk tot verhalen waarin ik volkomen open ben over mijn eigen Ego. Waarin ik alles bloot leg. Emoties en gevoelens die voor iedereen bekend zijn maar die we zo graag voor ons willen houden. Zaken waar we ons voor schamen. 'De vuile was binnenhouden' heette het vroeger.

Ik ontdekte dat het juist die geheimen zijn die tot spanningen en angst voor ontdekking leiden. De vuile was binnen houden, zorgt voor stank, stank in onszelf. Stank die steeds groter wordt, die er eigenlijk uit wil en manhaftig door ons Ego wordt binnen gehouden. Deksel op de wasmand en hopen dat niemand het ruikt of ziet is zijn devies.

Juist als we het aandurven om die vuile was met aandacht op te pakken, te bekijken en het daarna schoon buiten op te hangen, zorgt ervoor dat binnen alles opgeruimd wordt.
Het is dan zo schoon dat iedereen binnen kan komen zonder dat er iets is waar je je voor moet schamen. Openheid van zaken zorgt voor opluchting en prachtige gesprekken. Open gesprekken, herkenning en opluchting die zich vooral vertalen in een 'oh gelukkig....ik ben niet de enige!' verzuchting.

Wees er van overtuigt dat jouw gevoelens, jouw schaamte en jouw jaloezie universeel zijn. Jij bent werkelijk niet anders dan de ander. Ook jij  bent een mens met al die kanten die de mens in zich heeft, ook de kanten die wij negatief noemen. En als je kanten van jezelf probeert weg te moffelen, niet te zien of negeert, dan leidt dit onherroepelijk tot frustratie, weerstand en het gevoel van ongelukkig zijn.

Het schrijven van mijn boek was een moeilijke tocht waarin ik ook ik al die kanten van mijzelf onder ogen moest gaan zien. Maar het heeft werkelijk geleidt tot een bijna euforisch gevoel van geluk. 

Natuurlijk val ik ook nog af en toe terug, natuurlijk heb ik ook nog af en toe last van een Ego dat er met mij vandoor gaat. Natuurlijk voel ik af en toe jaloezie of weerstand, ik ben echt geen heilige.
Het grote verschil met vroeger is dat ik het herken. Ik kan mijzelf sneller terug fluiten, ik kan vrijwel direct de situatie weer omdraaien. Door zaken bespreekbaar te maken, door eerlijk te zijn als ik jaloezie voel en dat uit te spreken. Door terug te komen op een onoprechte 'ja hoor doe ik wel' terwijl ik eigenlijk 'nee liever niet' wilde zeggen. Dat uitspreken alleen al geeft zoveel houvast dat het mijn leven veranderd heeft. En ik niet anders zeggen dan dat ik werkelijk gelukkig ben.

Liefs, Yvette