het wel en (vooral) wee van een schrijver...

Je dromen durven volgen.....

Tja, daar zit je dan achter je laptop. Is er zomaar een uitgever die je boek uit wil geven en worden dromen zomaar ineens waar.

Niet dat een boek schrijven mijn droom was, integendeel, ik vond zelf nooit dat ik goed kon schrijven, hoewel ik het al mijn hele leven deed. Maar ik gebruikte het schrijven om mijn gedachten op de rit te krijgen.
Vanaf het moment dat de computer en het mailen in mijn leven kwam, ging ik helemaal los. Ik schreef vele, soms onfatsoenlijk lange, mails aan mijn vriendinnen. Ik vond het vooral geweldig als een vriendin om raad vroeg. Dan kon ik helemaal los. Ik schreef bladzijden vol met allerlei gedachtenspinsels.  Of de vriendinnen het allemaal nog zo goed begrepen was de vraag, maar het gaf mij een fijne aanleiding om op papier te peinzen en ook nog antwoord te krijgen.

Die mails zijn ergens de aanleiding tot mijn boek geworden.
Eén vriendin las mijn mails altijd met veel plezier, hoe lang deze ook waren. En zij riep keer op keer: "jij moet een boek schrijven", zij plantte het zaadje eigenlijk.
Het zaadje bleef echter nog lang in de donkere grond. Doordat ik het geen water gaf met positieve gedachten, kon het niet groeien. Doordat ik er alleen maar modder opgooide, doordrenkt van overtuigingen dat schrijven niet voor mij was weggelegd, verstikte ik het zaadje bijna.

Een vreselijk verdrietige ruzie met een andere vriendin zorgde ervoor dat ik al mijn gevoelens weer aan het papier toevertrouwde. Eerst nog vanuit de woede op haar gericht, maar langzamerhand werden het verhalen die aan mijzelf gericht waren. De zoektocht in mijzelf was begonnen, nog ongestructureerd maar wel super boeiend en volkomen onwetend waar deze heen zou leiden.

De doorbraak vond plaats midden op een Italiaanse camping. Omringd door hemelschreiend muziek-geweld van twee entertainment-groepen, wist ik ineens waarover ik wilde schrijven:
ons Ego!
Vraag mij niet waarom het op dat moment ineens duidelijk was maar het zorgde voor kippenvel. Het was een doorbraak, en vanaf dat moment waren de sluizen open. Het duurde weliswaar nog ruim 2 jaar voor het hele boek echt af was maar ik had geen last van een writersblock.

Ik heb mijzelf op ieder gebied onderzocht en kwam emoties en overtuigingen van mijzelf tegen die ik nooit had kunnen dromen. Wat bleek ik een lelijke negatieve gedachten over mijzelf te hebben. Wat was ik mijzelf vaak aan het kleineren, pijnigen en opfokken. Wat had ik weinig positieve gedachten over mijzelf. Het was echt schrikken toen ik dit ontdekte.
Het leidde uiteindelijk tot verhalen waarin ik volkomen open ben over mijn eigen Ego. Waarin ik alles bloot leg. Emoties en gevoelens die voor iedereen bekend zijn maar die we zo graag voor ons willen houden. Zaken waar we ons voor schamen. 'De vuile was binnenhouden' heette het vroeger.

Ik ontdekte dat het juist die geheimen zijn die tot spanningen en angst voor ontdekking leiden. De vuile was binnen houden, zorgt voor stank, stank in onszelf. Stank die steeds groter wordt, die er eigenlijk uit wil en manhaftig door ons Ego wordt binnen gehouden. Deksel op de wasmand en hopen dat niemand het ruikt of ziet is zijn devies.

Juist als we het aandurven om die vuile was met aandacht op te pakken, te bekijken en het daarna schoon buiten op te hangen, zorgt ervoor dat binnen alles opgeruimd wordt.
Het is dan zo schoon dat iedereen binnen kan komen zonder dat er iets is waar je je voor moet schamen. Openheid van zaken zorgt voor opluchting en prachtige gesprekken. Open gesprekken, herkenning en opluchting die zich vooral vertalen in een 'oh gelukkig....ik ben niet de enige!' verzuchting.

Wees er van overtuigt dat jouw gevoelens, jouw schaamte en jouw jaloezie universeel zijn. Jij bent werkelijk niet anders dan de ander. Ook jij  bent een mens met al die kanten die de mens in zich heeft, ook de kanten die wij negatief noemen. En als je kanten van jezelf probeert weg te moffelen, niet te zien of negeert, dan leidt dit onherroepelijk tot frustratie, weerstand en het gevoel van ongelukkig zijn.

Het schrijven van mijn boek was een moeilijke tocht waarin ik ook ik al die kanten van mijzelf onder ogen moest gaan zien. Maar het heeft werkelijk geleidt tot een bijna euforisch gevoel van geluk. 

Natuurlijk val ik ook nog af en toe terug, natuurlijk heb ik ook nog af en toe last van een Ego dat er met mij vandoor gaat. Natuurlijk voel ik af en toe jaloezie of weerstand, ik ben echt geen heilige.
Het grote verschil met vroeger is dat ik het herken. Ik kan mijzelf sneller terug fluiten, ik kan vrijwel direct de situatie weer omdraaien. Door zaken bespreekbaar te maken, door eerlijk te zijn als ik jaloezie voel en dat uit te spreken. Door terug te komen op een onoprechte 'ja hoor doe ik wel' terwijl ik eigenlijk 'nee liever niet' wilde zeggen. Dat uitspreken alleen al geeft zoveel houvast dat het mijn leven veranderd heeft. En ik niet anders zeggen dan dat ik werkelijk gelukkig ben.

Liefs, Yvette